در حقیقت، بازی گونه سازی می تواند به افراد کمک کند تا به آسانی از ابزارهای تحلیلی استفاده کنند.
یک شرکت می تواند از گیمیفیکیشن استفاده کند تا مردم را به سرمایه گذاری در زمان تشویق کند و به آنها یاد دهد که چگونه از ابزارهای جدید استفاده کنند.
بازی گونه سازی به معنای استفاده از تکنیک های انگیزشی مانند صنعت بازی های ویدئویی است که استفاده مؤثری از این روش کرده است. هر کس که نوجوانی در خانه دارد می داند که ساعتهای طولانی را تلاش می کنند تا به مراحل بالاتر در بازی مورد علاقه خود برسند. کارشناسانِ انگیزه مانند “دَن پین” می گویند که ” این بازیها به برخی از اعصاب اصلی انسان آسیب می زنند: در این بازی ها شما برای کسب مهارت استقلال (سرعت خود را کنترل می کنید) ، برای تسلط کامل (با گذشت زمان بهتر می شوید) و برای یک هدف (هدف شما هدفی ست که تعریف شده است) بازی میکنید؛ در این فرآیند فاکتور اجتماع نیز اهمیت دارد. گیمرها دوست دارند مهارت های خود را در با دیگران مطابقت دهند و در مورد نحوه انجام کارشان، خود را با آنها مقایسه کنند.
آیا این مفاهیم و تکنیک های انگیزشی می تواند تصمیم گیرندگان را به استفاده از ابزارهای تحلیلی جدید و همکاری با یکدیگر – هم برای بهبود ابزارها و هم برای بهتر کردن توانایی آنها در تصمیم گیری های آگاهانه ترغیب کند؟
به نقل از نشریه هاروارد ” ما هنوز شواهد زیادی برای پاسخ به این سؤال نداریم. اما علائم اولیه نشان می دهد که ممکن است این مهم محقق شود.” به عنوان مثال، یک شرکت بزرگ بیمهی املاک و تلفات، برای اینکه بتواند یک ابزار تحلیلی جدید برای میزان وثیقهی شرکت ایجاد کند، چندین میلیون دلار سرمایه گذاری کرده است. این ابزار به کارفرمایان اجازه می دهد بتوانند از طریق مدل های پیچیده، میزان وثیقه برای دارایی های بیمه شده (از جمله ساختمان های اداری، انبارها و کارخانه های تولیدی در بسیاری از کشورهای مختلف) خود را مشخص کنند. این مدل ابزارهای تحلیلی به ارزیابی پتانسیل خسارات ناشی از فجایع طبیعی مانند زلزله یا سیل کمک می کنند. در این ابزار قسمت های مختلفی وجود دارد که در آن ویژگی های استفاده از این نوع بیمه را نشان می دهد و همچنین قسمتی وجود دارد که کارفرما میتواند اطلاعات بیشتری را در این زمینه کسب کند.
یک سال پس از معرفی این ابزار، مدیر دفتر بیمه شدگان مشکوک شد که چرا همه از این ابزار استفاده نمیکنند. او این سوال را از خود پرسید که آیا تمام بیمه شدگان میتوانند نتایج حاصل از آنالیز این ابزار را تحلیل کنند و آیا آنها به راحتی به قسمت “دریافت اطلاعات بیشتر” دسترسی دارند یا خیر. راه حل او مشارکت دادن آنها در یک بازی بود. این شرکت اطلاعات خروجی ابزار را به تیمی متشکل از 5 شرکت بیمه شده مختلف و 4 گروه از بیمه شدگان قدیمی به عنوان نمونه داد. اعضای تیم برای ارزیابی خطر (خسارتهایی که بیمه به آنها تعلق میگیرد.) شروع به کار کردند. به آنها گفته شد که اطلاعات بیشتری درمورد حساب های خاص در دسترس آنها هست، اما آنها مجبور بودند خودشان تشخیص دهند که دسترسی به این گزینه از چه طریق امکان پذیر است. در همین حال ، اعضای تیمی که ابزار را تهیه کرده بودند، طی جلسه ای در خصوص نحوه رفتار بیمه شدگان در نرم افزار مربوطه با یکدیگر مشورت کردند. در پایان ، نتیجه گیری تیم ها توسط داوران ارزیابی شد. تیم ها نه تنها نتایج را به درستی تفسیر می کردند بلکه نیاز به کسب اطلاعات اضافی را نیز از خود نشان داده بودند و آن را در تحلیل های خود گنجانیده بودند و امتیازات اضافی نیز کسب کرده بودند. برای نویسنده، تمامی اقدامات این تیم بسیار شبیه یادگیری نوجوانان از بازی های آنلاین است. عناصر مشابهی مثل تعامل، هیجان و هیجان “تسلط” به عنوان اعضای یک تیم با هم برای کسب امتیاز در این بازی مشارکت میکردند. البته، به نظر نمیرسد که هر فرآیندی برای بازی گونه سازی موثر باشد. کارمندان ممکن است احساس کنند بازی گونه سازی امور، اهمیت آن امور را کم می کند و یا بدتر اینکه در سازمان به نوعی یک سیستم ناکارآمد ایجاد می کند که در آن، سازمان انتظار دارد همه مانند یک مهره سوخته رفتار کنند.
یک ترفند برای بازی با یک مجموعه کوچک و متنوع از کاربران، ترغیب به مشارکت آنها در ایجاد قوانین و پاداش های بازی است. این “قدرت کاربران” می تواند به دیگران کمک کند چون بازی به بقیه تیم هم منتقل می شود.
به نظر می رسد که بازی گونه سازی، پتانسیل زیادی را در خود جای داده است. اما اثبات این موضوع در تجربه نهفته است.
Auteur: Lori Sherer is a partner at Bain & Company in San Francisco and is co-leader of the firm’s Advanced Analytics practice.
پدیده گیمیفیکیشن (Gamification) در کسب وکار
23
فوریه
